Hani hep hayal edilip durulur ya;
sevgiliyle Paris’te olmak nasıl bir duygudur diye...
Kolay yolunu söylemesi gerekirse,
sevgiliyle Paris’te olmak nasıl bir duygudur diye...
Kolay yolunu söylemesi gerekirse,
bu akşam yaptığımız gibi, gidin derim “Cafe de Paris” ye.
Güzel bir özel şarap, iyi bir biftek ve salatayla dinleyin gençliğinizi.
15 yılı aşkın süredir çalıyormuş ya da
birlikte çalışıyormuş, sahnedeki ben yaşlardaki müzisyen.
Güzel bir özel şarap, iyi bir biftek ve salatayla dinleyin gençliğinizi.
15 yılı aşkın süredir çalıyormuş ya da
birlikte çalışıyormuş, sahnedeki ben yaşlardaki müzisyen.
Halen devlet memuru olduğu için ismi verilmekten kaçınılsa
da,
siz onu dinlemeyi yine de kaçırmayın derim.
Gitarının teli ve sesinin rengi Bülent Ortaçgil’i çağrıştırsa da,
bir gitardaki 6 telin ayrı ayrı olduğunu ve her birinin sanki
ayrı bir müzisyen tarafından icra edildiğini sanmamak elde değil.
Yaklaşık 1940 larla başlıyor repertuvarı.
80 sonrasına geldiğinde bünye kabul etmese de,
özenle seçilmiş seçkilerle sürüyor.
Ancak hiçbiri,
bildiğimiz seslendirme akışında ya da kulak hafızasında değil.
Hümeyra’nın ezgisinden Aşık Veysel söylüyor, Jose Feliciano dinlercesine.
Ya da Beatles’ın sazından caz yapıp,
50 lerin Latinini,
60 ların Rock’n Rollunu,
70 lerin kırık melodilerini,
80 lerin müzikallerini adeta Balad’a çeviriyor.
Sürekli, masada “Bunu kim söylerdi?” gibisinden ikilemler,
gecenin peşini bırakmak bilmiyor.
Kısaca, orada olmanın belgelenmesi adına;
kalın kalın hafif küstah ya da
tam tersine en incesinden kikirik avam kokusunda
“ha ha ha haaa...” diye haykırmak değilse niyet,
nitelikten dem vururken
niceliğin akıldan çıkmamasına engel oluşturmuyorsa,
otomatik pilota alınmış hedef sabırsızlığı gidişatı kızıştırmıyorsa,
yanı başında da oturan güzel için
içten içe pazarlıkla program güdümlenmemişse,...
tüm bunları yaşamanın ancak, bir şans olabileceği kuşkusuz.
Müşterinin azlığına bakarak,
siz onu dinlemeyi yine de kaçırmayın derim.
Gitarının teli ve sesinin rengi Bülent Ortaçgil’i çağrıştırsa da,
bir gitardaki 6 telin ayrı ayrı olduğunu ve her birinin sanki
ayrı bir müzisyen tarafından icra edildiğini sanmamak elde değil.
Yaklaşık 1940 larla başlıyor repertuvarı.
80 sonrasına geldiğinde bünye kabul etmese de,
özenle seçilmiş seçkilerle sürüyor.
Ancak hiçbiri,
bildiğimiz seslendirme akışında ya da kulak hafızasında değil.
Hümeyra’nın ezgisinden Aşık Veysel söylüyor, Jose Feliciano dinlercesine.
Ya da Beatles’ın sazından caz yapıp,
50 lerin Latinini,
60 ların Rock’n Rollunu,
70 lerin kırık melodilerini,
80 lerin müzikallerini adeta Balad’a çeviriyor.
Sürekli, masada “Bunu kim söylerdi?” gibisinden ikilemler,
gecenin peşini bırakmak bilmiyor.
Kısaca, orada olmanın belgelenmesi adına;
kalın kalın hafif küstah ya da
tam tersine en incesinden kikirik avam kokusunda
“ha ha ha haaa...” diye haykırmak değilse niyet,
nitelikten dem vururken
niceliğin akıldan çıkmamasına engel oluşturmuyorsa,
otomatik pilota alınmış hedef sabırsızlığı gidişatı kızıştırmıyorsa,
yanı başında da oturan güzel için
içten içe pazarlıkla program güdümlenmemişse,...
tüm bunları yaşamanın ancak, bir şans olabileceği kuşkusuz.
Müşterinin azlığına bakarak,
toplumun kasten eritildiğinin gerçeğinin bilinciyle
endişelenmenin yeniden vurgulanması anlamsız.
Unutulmaması gerekeninse;
bu ülkede Tonguç olarak hala kalabilmenin bir erdem olduğu,
ülkeye bunu bilmesi unutturulmuş olsa da.
Sevgilerimle... endişelenmenin yeniden vurgulanması anlamsız.
Unutulmaması gerekeninse;
bu ülkede Tonguç olarak hala kalabilmenin bir erdem olduğu,
ülkeye bunu bilmesi unutturulmuş olsa da.
ahb
not: Diğer yazılarıma, yandaki GÜNCELERİN TÜMÜ bölümünden yıllık/aylık/tek tek ulaşıp okuyabilirsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder