Çürük Palamar boyansa da, mutlak Kopar

Palamar içten içe çürümüş meğerse,

Çımasını boynuna doladığı babanın bundan hiç haberi olmasa da.

“Kalk gidelim” köpükleri cıvıldaşırken uskurda

akla bile gelememiş, iskeleye bağlı olduğunun unutkanlığında.

Zaten tuzlu su yapmış yapacağını; 

kalafata da, mizanaya da, çımaya da.

Kalmış gerisi bir bahaneyle orta yerinden alargada kopmaya.

Aldanıp, gölde süzülen beyaz kuğu edasıyla

deryada da inanmak aynı namın salınacağına,

bodoslama çarpmadan az önce sarp kayalıklara.

Omurgasız kaburgaları üzerinde çürürken yalımda.

Paslanmış bir abidenin kibiriyle;

pusula ibresiyim derken ibretlik olmak,

ölmeye yatarcasına damarları boyunca yol yol yok olmak

çapa atacak dermanın yoksulluğunda,

soğuk bekar yatağıymışcasına tek başına

devrilip yan yattığı kimsesiz tenha kumsalda.

Sevgilerimle... 

ahb 

not: Diğer yazılarıma, yandaki GÜNCELERİN TÜMÜ bölümünden yıllık/aylık/tek tek ulaşıp okuyabilirsiniz.